مدتها بود به سرطان ریه مبتلا شده بود، هر از چند گاهی حالش وخیم میشدو برای مدتی در بیمارستان بستری میشد. به عیادتش رفتم. مظلومانه چشمانش را باز کرد.نگاهی به من کرد با دست سلام داد. به طرفش رفتم و صورتش رو بوسیدم .آرام در گوشم زمزمه کرد حلالم کن. 35 سال بیشتر نداشت. یادم نمی اید در زندگی به کسی ظلمی کرده باشد.پاک و دوست داشتنی بود. اشک در چشمانم حلقه زد.گفتم :"حلال چی؟! من به جز خوبی چیزی از تو ندیدم."بعد از مدتی با کوله باری از غم از اتاق بیرون آمدم چه صبری داشت. راه تنفس بسته شده بود و با عذاب نفس میکشید.مادرش همراه من از اتاق بیرون امد و گفت:" اصلا آه و ناله نمیکنه. فقط هر کسی میاد میگه حلالم کنید. هر چی از نزدیکش میگذرم دستم رو میگیره و ملتمسانه میگه مادر
ببخشید که اینقدر اذیتت کردم."در همین حال صدای گریه و شیون اطرافیان بلند شد....
یاد این حدیث پیامبر اکرم صلوات الله علیه افتادم که :
" خدای تعالی فرمود: هر گاه یکی از بندگانم را به مرضی مبتلا سازم، پس او صبر کند و شکایت خود به عیادت کنندگان نکند، بدل میسازم گوشت او را به گوشتی بهتر از آنکه داشت، و خون او را به خونی بهتر از آنکه برای او بود. پس اگر او را شفا دادم شفا میدهم در حالی که هیچ گناهی از برای او نباشدو اگراو را میراندم به سوی رحمت خود میبرم."

«بهشت گوارای وجودت باد که صبورانه رنج بیماری را تحمل کردی»

یکى از شاگردان آیت الله مرعشی نجفی(ره) نقل مى‌کند که آن مرحوم به طلاب می‌فرمودند: علت آمدن من به قم این بود که پدرم (که از زهاد و عباد معروف بود) چهل شب در حرم حضرت علی (ع) بیتوته نمود که آن حضرت را ببیند، شبی در حالت مکاشفه حضرت را دیده بود که به ایشان می‌فرمایند: سید محمود چه می‌خواهی؟ عرض می‌کند: می‌خواهم بدانم قبر حضرت فاطمه زهرا(س) کجا است تا آن را زیارت کنم.  حضرت فرمود: من که نمی‌توانم (بر خلاف وصیت آن حضرت) قبر او را معلوم کنم. عرض کرد: پس من هنگام زیارت چه کنم؟ حضرت فرمود: خدا جلال و جبروت حضرت فاطمه زهرا(ع) را به فاطمه معصومه (س) عنایت فرموده است، پس هر کس بخواهد حضرت زهرا(ع) را درک کند به زیارت فاطمه معصومه(س) برود. آیت الله مرعشی می‌فرمودند: پدرم مرا سفارش می کرد که من قادر به زیارت ایشان نیستم اما تو یه زیارت آن حضرت برو. لذا من به‌خاطر همین سفارش، برای زیارت فاطمه معصومه(س) و ثامن الائمه(ع) به ایران آمدم و در قم ماندگار شدم. آیت الله مرعشی در آن زمان می‌فرمودند: شصت سال است که من اول زائر حضرتم. [قبل از اذان صبح]