گاهی دوست داری غــافلگیــــر شــوی..
مثــلا بفهمـــی..
یکـــ نفـــر آن دور دورهـا..
آنجـا که فـــکرش را هـــم نمیـــکردی..
دوستتـــــــ دارد ...
...

خــدا نــکــنــد...
کــار مــن بــه جــایــی بــه کــشــد...
کــه تــو انــجــا نــبــاشــی....
...

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم
قصه دنیا به سر می آید و من نیستم

یک نفر دلواپسم این پا و آن پا می کند
کاری از من بلکه بر می آید ومن نیستم
.
.

اکنــون کجــاســت؟!
چــه میکنــد؟!
کســی کــه فــرامــوشــش کــرده ام . . .
.

شــآکــیِ روزگـــــآر...
مـنــــــــم...
تــمــومِ ایــن شــهــــر..
مــتــهــم...
...

رسیـــــــده ام به قـلـــب پاییـــــز و ناگهــــــان بـاورم نــمی شود...
که همچنــان بـــــــــــی تـــــــــو در ایـن جهــــــــان پرســــــــــه می زنـم...
...

بــی تــــــــو فقـــط بایــد گذشتـــــــــــ ..
ایستــــادن و فکــــر کــردن آدم را..
از پــــا در مـی آورد...
...

هر روزت همیـن است...
چایت را بی نگـاه... قهـوه ات را بی دلیـل...
شعرت را بی مخاطب طـــول می دهی...
تا جـای خالیش ســـرد نشود......
...

نگاهت را بردار
تو با چشمهای بسته هم انعکاس غربت منی